Music for a better living #110

Τι είναι αυτό που ζει αιώνια; Υπάρχει; Γεννήθηκε έστω και μιά φορά; Πως ανακυκλώνεται; Βλέποντας το «The Fountain» του Ντάρεν Αρονόφσκι μπερδεύεσαι λίγο. Είναι όπως όταν σε ρωτάνε αν υπάρχει Θεός. Ποιος Θεός;

Μερικές φορές νομίζω πως τα ερωτήματα που έχουμε να θέσουμε στον εαυτό μας, μέσα μας, είναι πιο τρομακτικά κι από τις εικόνες που μεταδίδουν τα δελτία των ειδήσεων σήμερα. Ο θάνατος, βλέπεις, έχει την ικανότητα να φοβίζει με τον ίδιο τρόπο, είτε είναι βίαιος είτε είναι φυσιολογικός, ακαριαίος, αναμενόμενος.

Τις προάλλες, με τη γιορτή, βρέθηκα προ εκπλήξεως. Αμήχανος. Πάντοτε πρέπει να είσαι αμήχανος όταν κάποιοι άνθρωποι σου δείχνουν πόσο σ’ αγαπάνε. Δεν ξέρω εάν αυτό, το πράγμα που λένε «αγάπη», μπορεί να συμβαίνει ή να ζει αιώνια. Ποιος ζει αιώνια, άλλωστε;

Το πρωί θυμήθηκα την ψυχωτικά χαλαρή φιγούρα του Σερζί Λοπέζ καθώς άκουγα το αγαπημένο μου θέμα από το «Χάρι, ο Καλύτερος Φίλος του Ανθρώπου». Και, όχι, δε μπήκα στο trip να πάρω ένα αβγό!

David Sinclair Whitaker - L' Autoroute des Vacances

Σκέφτηκα, όμως, εκείνο το γαμάτο travelling στον αυτοκινητόδρομο, μ’ ένα αμάξι χαμένο μέσα στο πράσινο της εξοχής. Γαλήνη. Ευτυχία. Χαρά. Φυγή...

Skip death. Κράτα την τηλεόραση κλειστή. Οι άνθρωποι πεθαίνουν έτσι κι αλλιώς.

Καλημέρα.