Music for a better living #226

Οι Joy Division δεν πρόλαβα να καταλάβω τι φάση ήταν στον καιρό τους. Ένα κομμάτι άκουγαν όλοι κι ύστερα έβγαζαν τις πλερέζες για τον ιδανικό αυτόχειρα της γενιάς τους. Ακολούθως, οι New Order μου πήραν τα μυαλά (ανέκαθεν υπέρ των πλήκτρων εγώ...) και το όνομα του Ian Curtis έγινε ακόμη πιο μακρινή ανάμνηση.

Πιο ουσιαστικές αναμνήσεις, όμως, είχε ο Anton Johannes Gerrit Corbijn van Willenswaard, ο οποίος διάλεξε ως ντεμπούτο του σε μεγάλου μήκους ταινία να βυθιστεί στο πένθος της σχετικής βιογραφίας και να σκηνοθετήσει το «Control», ένα μαυρόασπρο ψυχόδραμα που περισσότερο προσπαθεί να προσεγγίσει τα αίτια που οδήγησαν τον 23χρονο στην αυτοκτονία παρά να ζωντανέψει το «μύθο». Αισθανόμουν κάπως στενάχωρα κατά τη διάρκεια της προβολής, έκανα περίεργους παραλληλισμούς με εικόνες και καταστάσεις από το «Jude» (για τέτοιο τύπου δράματος μιλάμε) και έμενα εκστατικά ακίνητος στα λιγοστά πλάνα από τις live εμφανίσεις, όπου η ομοιότητα του πρωταγωνιστή προκαλεί κανονική ανατριχίλα.

Joy Division - She’s Lost Control

Στους Έλληνες δεν άρεσε η ταινία. Ποιος ξέρει τι περίμεναν... Την αγιογραφία; Αυτό που είχαν πλάσει με το μυαλό τους σχετικά με την προσωπικότητα και τη ζωή του Curtis; Ή μήπως τους φάνηκε μελό το κλείσιμο με το «Atmosphere»; Όπως και να’ χει, βουρκώνεις με όλη αυτή τη μαυρίλα, την απομίμηση ζωής, το βρόγχο που πρέπει να πνίξει τα πάντα...