Music for a better living #239

Είτε μας αρέσει είτε δε μας αρέσει, κάποια σοβαρή αιτία υπάρχει που μετατρέπει ορισμένους καλλιτέχνες σε pop μύθους. Πέραν της προφανούς δημοτικότητας, όμως, ελάχιστοι από αυτούς δικαιούνται ΚΑΙ τον απόλυτο σεβασμό. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει ο George Michael. Και χθες το βράδυ, ζωντανά (επιτέλους!) στην Αθήνα, απέδειξε πως τίποτε δεν ήταν τυχαίο μέσα σε αυτά τα 25 χρόνια καριέρας...

Από ολόκληρη τη συναυλία (σαφώς μια από τις καλύτερες παραγωγές που έχουμε δει ποτέ στην Ελλάδα, άψογη σε ήχο και θέαμα), θα ήθελα να σταθώ στην... κατανόηση ενός εξαμβλωματικού mainstream και πουριτανικού κοινού, το οποίο υποδέχτηκε τον «Γιώργο» (και όλο του το σόι!) σαν δικό του παιδί, παραγνωρίζοντας τις όποιες gay νύξεις ή τις συγκινητικές αφιερώσεις προς τους συντρόφους του, ακόμη και συγχωρώντας την απίστευτα «γραφική» κατάληξη της περιβολής με την ελληνική σημαία ως μπέρτα! Ναι. Αυτή η βραδιά ήταν μια αποθέωση του camp, του μελό, της πολιτικής απέναντι στην σεξουαλική... ορθότητα και, όλως παραδόξως, της πατριδολατρίας (έστω και πλαγίως). Πάνω απ’ όλα, όμως, ήταν ένα κονσέρτο - show υψηλών προδιαγραφών, φορτωμένο με αναμνήσεις και τη διάθεση για χορό, στριγκλιές και sing along με τον Γιώργο «μας». Άντε τώρα να ξεχάσεις ποτέ τη συμμετοχή του κόσμου στο «Edge of Heaven» (yeah, yeah, yeah!)...

Justice - D.A.N.C.E.

Το κομμάτι μπορεί να είναι άσχετο και «γαλλικουριά», όμως, είναι ένα από τα πιο χαρούμενα άσματα του φετινού καλοκαιριού και, πιθανότατα, μελλοντικό dance classic. You’ re always there for music and me, έτσι;

Υ.Γ. Όποιοι σνόμπαραν το όλο χθεσινό event είναι τουλάχιστον αστείοι και καλά παθαίνουν που τιμωρούνται με συναυλιακές αρπαχτές στην Ελλαδίτσα τους...