Music for a better living #297

Χθες το βράδυ νόμιζα πως το Φεστιβάλ της ΚΝΕ μετακόμισε στο Γκάζι. Ορδές έβγαιναν από το Μετρό, ακόμη και οι δρόμοι ήταν αδιάβατοι, στα περισσότερα μπαρ δεν καταλάβαιναν αν πλήρωσες και τι, όπου ζητούσαμε λογαριασμό ακούγαμε κάτι σε 50 ευρώ, λες και ήταν ταρίφα. Και πάλι λίγα μου φαίνονταν, γι’ αυτά που καταναλώναμε... Σ’ ένα «open minded» μαγαζί της περιοχής είχε «πόρτα», ενώ μέσα έπαιζε Τάμτα. Κάτι «μπασκετμπολίστες» (στο 1,75 ύψος) φλέρταραν τη Γαλλιδούλα, άλλος ρωτούσε πως λένε την «Ιστορία του Ματιού» του Μπατάιγ στα γαλλικά, η φίλη της ήθελε να πάμε να χορέψουμε, ο Νίκος έπαιζε jazz (αλλά bossa δεν έβαλες, αληταρά!) λες και κάναμε casting για το «Ασανσέρ για Δολοφόνους»...

Το Γκάζι το Σαββατόβραδο είναι σαν υποχρεωτικό μακροβούτι. Πιάνεις πάτο στο βυθό κι εκεί που πας ν’ ανέβεις, κάποιος σου λέει πως πρέπει να κρατήσεις την αναπνοή σου και να τ’ αντέξεις μερικές ώρες ακόμη. A town without a pity, indeed.

Morgan Geist - Ruthless City

Ο κύριος Geist είναι από το New Jersey, αλλά αγαπά το Detroit (έτσι τιτλοφορεί και το πρώτο track του album του, «Double Night Time», που κυκλοφορεί στις αρχές του Οκτώβρη). Με techno και παλιομοδίτικες synch-pop αναφορές, το όλο project μοιάζει με sequel του τελευταίου δίσκου των Junior Boys, αλλά χωρίς τη θλίψη εκείνων.

Άσχετο punchline. Evil clowns need love too.