Music for a better living #288

Σημεία των καιρών:

Είδα ξανά το «Mamma Mia!». Για τρίτη φορά. Εντάξει, τον άλλο μήνα πάλι... Διάβασα αρκετές αρνητικές κριτικές (εν αντιθέσει, όχι τόσες από το εξωτερικό). Δε δίνω την παραμικρή σημασία σε καραγκιόζηδες που αν πετύχουν τη «Θεία μου τη Χίπισσα» σε χιλιοστή επανάληψη στην τηλεόραση θα κολλήσουν και θα ξέρουν και τις μισές ατάκες απ’ έξω κι ανακατωτά, ενώ με τούτη την ταινία... «κλώτσησε» η αισθητική τους! Μου αρκεί που κάθε φορά που το έβλεπα αισθανόμουν ΤΟΣΟ χαρούμενος. ΟΚ, μπορεί να φταίνε και τα τραγούδια, τι να πω... Αλλά και η πλειοψηφία του κοινού γύρω μου αντιδρούσε με τον ίδιο χαζοχαρούμενο τρόπο, κουνιόταν ρυθμικά στα καθίσματα και ενίοτε άκουγα και κανά παράφωνο σιγοντάρισμα. Είναι μια από τις πλέον ελάχιστες φορές όπου μια ταινία ταιριάζει τόσο μοναδικά - και θετικά - με το καλοκαίρι. Peace.

Κάτι συμβαίνει με την ελληνική pop. Για να εξηγούμαστε, προτού σκάσουν παρατηρήσεις ή αναζητήσεις ενός αξιοπρεπούς μεγέθους κουβά από τους πιο ευαίσθητους, ομιλώ για καλλιτέχνες μαζικής κατανάλωσης και mainstream άσματα που μπορούν να γίνονται pop-ular, όχι για ονειρώξεις ανθρώπων από το μουσικό Τύπο, τα ραδιόφωνα ή μουσικόφιλους οι οποίοι βλέπουν στον ύπνο τους το κάθε «εναλλακτικό» κρούσμα - αποκάλυψη να πουλάει κατά χιλιάδες (αντί δεκάδων αντιτύπων) και να τ’ ακούει μέχρι κι η μάνα μου... Μιλάω για τα τελευταία «singles» του Χατζηγιάννη και του Ρουβά, κομμάτια που διαθέτουν ένα beat αρκούντως εθιστικό (για να μην πω αξιοπρεπές) σε βαθμό να σε κάνουν να κουνηθείς αμέριμνος για μερικά δευτερόλεπτα (μετά σου περνάει...). Το να αποδέχομαι δημοσίως μια τέτοια εξομολόγηση, αποτελεί δείγμα προόδου στην απεγνωσμένη προσπάθεια της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας να εξομοιώσει τον ήχο των ντόπιων καλλιτεχνών με οτιδήποτε ξενόφερτο, στο πλαίσιο της dance-pop, πάντοτε. Επίσης, το ότι τα κομμάτια αυτά δείχνουν ικανά να μειώσουν τη ζήτηση των μαζών προς τη λαϊκο-pop, σπέρνει μια κάποια αισιοδοξία στην ατμόσφαιρα. Μην ακούσω γκρίνιες. Από το τσιφτετέλι και το ανέβασμα στα τραπέζια, χίλιες φορές το «Έτσι σε Θέλω» ή το... «Και σε Θέλω»! Εδώ καταλαβαίνετε πως τα «καλά» νέα μόλις μας τέλειωσαν... Ο Χατζηγιάννης αντιγράφει τους Faithless του 1999 και «ένα είν’ το θέμα, σ’ αγαπώ», διότι αν δεν αρθρώσει το ρήμα σε ΟΛΑ του τα τραγούδια ο «Έλτον Τζον της Ελλάδος» θα έχουμε ομαδικές απόπειρες αυτοκτονιών! Ο Σάκης, δε, ανακυκλώνει το σουξέ του «Όλα Γύρω σου Γυρίζουν» με μια τάση να Madonna-φέρει, σε βαθμό αποθεωτικό όπως είδαμε και στα βραβεία του MAD, όπου το «Nothing Really Matters» πλανιόταν παντού... Ακολουθεί η - βγάζω μάτι - προφανής έλλειψη πρωτοτυπίας στο στίχο (κάθε επόμενη φορά που ακούς ξανά αυτά τα τραγούδια, ένα πέπλο μυστηρίου τυλίγει το σύνολο της στιχουργικής, διαφορετικά «στης ζωής μου τον γκρεμό» δίνεις τον τελευταίο ασπασμό και πηδάς), η οποία τα καθιστά σε αναλώσιμα σουξεδάκια του διμήνου. Αλλά, και πάλι, διατηρούμε το καλό μας πνεύμα και αναμένουμε εναγωνίως τη στιγμή όπου οι ελληνικές παραγωγές, πόσο μάλλον εκείνες που χαρακτηρίζονται ως «pop», θα ηχούν πραγματικά σημερινές και ουχί μιας δεκαετίας πίσω...

Ολόκληρη η άνωθεν παράγραφος ακυρώνεται με την πρώτη κιόλας φορά που θα δεις τη Μαντώ στο video clip - επιστροφή της, με look και ήχο Evanescence!

Ατόφιο post - σχόλιο της Ναταλίας Γερμανού από «event page» για DJ set της, στο facebook: «Tha to koinopoiiseis kapws Sam oti no more laika, paizw pia mono dance, ellinika + xena anameikto?». Για να είστε ήσυχοι, δηλαδή...

Donna Hightower - If You Hold My Hand

Για να μη νομίζεις πως έξω είναι και πολύ καλύτερα τα πράγματα, πάρε και μια mainstream-ιά του φετινού καλοκαιριού, στο πιο αυθεντικό της (ποια η διαφορά, δηλαδή, κάτι bpm άλλαξαν και πρόσθεσαν μια δόση εκσυγχρονισμένης «βαβούρας» από κάτω...), το έχει πει και η Dolly Parton αλλά το παρών blog παριστάνει ακόμη το «ποιοτικό» (μέχρι να πέσει το post για το «9 to 5» σε διασκευή της Μπέσσυ Αργυράκη, πιθανότατα). Handsfree, σηκώνω και τα χέρια ψηλά άμα λάχει, κάτι φταίει με τη θερμοκρασία ή είναι που πήγα χτες βράδυ στο Μαραθώνα και δεν πήδησα - στα φωτισμένα νερά του φράγματος, λέμε!