Music for a better living #299

Το τελευταίο κομμάτι που έλιωσα στο παίξιμο αυτό το καλοκαίρι έπρεπε να έχει τον Erlend Oye στα φωνητικά. Έστω κι αν, στην ουσία, το φετινό καλοκαίρι δεν διέθετε φωνητικά. Μονάχα μερικά επιφωνήματα...

Phonique feat. Erlend Oye - Casualities (Club Mix)

Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» μοιάζουν όλο και περισσότερο με νύχτες... αλκοόλ. Κι η μοναξιά της πόλης είναι ένα ποτό που κατεβαίνει ευκολότερα με tonic. Ίσως. Στο φινάλε, ρώτα και το συκώτι σου.

Διδακτικό: η δικαίωση θέλει το χρόνο της. Εκεί, όμως, ρωτάς το στομάχι σου...

Οι ερωτήσεις του στιλ «πως πέρασες» ή «που πήγες» το καλοκαίρι τείνουν να εξαφανιστούν, επιτέλους. Τις κλώτσησε μακριά το γκρίζο. Που προτιμώ. Ο Chet Baker επανέρχεται στο repeat. Όλα ταιριάζουν, ξανά. Αλλά, διάβολε, βαριέμαι να ντύνομαι με κάτι παραπανίσιο για να βγω έξω. Κακό πράμα να ξεσυνηθίζεις τα ρούχα!

Έχω μια ανησυχητική υποψία πως μπορεί να είμαι ανοιξιάτικος τύπος.

Τον τελευταίο καιρό ονειρεύομαι μια υποβρύχια ζωή... μούγκα (αλλά με πολλές μπουρμπουλήθρες) ή convoy από φορτηγά με πιανίστες σε tux που παίζουν Σοπέν στις Εθνικές. Το τρίτο όνειρο είναι restricted.

Απορία... ζωής: αν κάποιος άνθρωπος σου πει «Είσαι η ζωή μου» κι ύστερα χαθεί από τη ζωή σου, α) έχει αυτοκτονήσει, β) έχεις διαπράξει έγκλημα εξ αμελείας ή γ) αναρωτιέσαι για το πόσες ζωές έχει;

Χθες το βράδυ μου είπαν πως έχω ομορφύνει. Και δε θυμάμαι να είχα παραγγείλει ποτέ το πορτρέτο μου...

Σήμερα δεν πήγα γυμναστήριο. Θα προσποιηθώ πως είναι Κυριακή. Θα το κάνω καλά. Υπόσχομαι!

Υ.Γ. Το φοβάμαι το επόμενο post. Το βλέπω σαν επίλογο. Ή εγώ ή οι μουσικές. Ο τουρίστας κρατάει τη βαλίτσα μου. Και μου λέει να προχωρήσω...