Music for a better living #171

Έχουν περάσει μέρες που γύρισα στο σπίτι. Την περασμένη βδομάδα, τέτοια μέρα, όλος ο Θερμαϊκός χόρευε. Μέσα κι έξω από το μπαρ. Η Βάγια είχε γενέθλια, ένας μελαψός κύριος με dreadlocks ζητούσε να παίξω Smiths, η Άννα ήθελε Kylie (για τη Δάμαρις...), ο Φώτης πονούσε από το πέσιμο (δεν είναι για χορούς τα τραπέζια, αγόρι μου!) κι εγώ... σε συνάντησα στην πλαζ και φορούσες τιρκουάζ.

- Τι μουσική θα παίξεις απόψε;
- Ότι να’ ναι.

Από το φετινό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης μου έμεινε μονάχα... η μουσική. Διόλου παράξενο. Οι ταινίες δε βλεπόντουσαν. Εκτός από την «Ψυχή στο Στόμα» του Οικονομίδη. «Πούτσο και ξύλο» κι «όλα καλά, ρε». Η Juliette Lewis στη σκηνή είναι μια ιδανική performer (στο σινεμά ήταν για το ΠΙΚΠΑ). Ο Republic είναι ο καλύτερος σταθμός (που θα θέλαμε να έχουμε κι εμείς οι «χαμουτζήδες»). Ευχαριστώ τη Μέμα για εκείνο το μεταμεσονύκτιο δίωρο της Τετάρτης (φαντάσου να είχα έρθει και προετοιμασμένος, θα ξημέρωνε). Ευχαριστώ τα παιδιά που με κάνουν να μην αισθάνομαι πως είμαι μακριά από το σπίτι, όποτε ανεβαίνω στην «ερωτική πόλη». Ευχαριστώ το ArtHouse (το t-shirt το φόρεσα στην εκπομπή κι έχω γίνει ρόμπα, μ’ έχουν τρελάνει στα μηνύματα από την Πέμπτη!), όλους όσους χόρευαν και τα δύο βράδια που έπαιξα μουσική, τη discolata που επιτέλους είπε να εμφανιστεί (Θεά!), ψάρια όχι, δεν έφαγα.

Δε θα ξεχάσω το βλέμμα του κ. Hulot όταν κατάλαβε πόσο «εδώ κοντά» από το Elvis είναι ο Θερμαϊκός. Τις γάτες της Ελένης, τη μια πάνω στην άλλη, ξάπλα στο παράθυρο. Άντε, και το τσουρέκι με την άσπρη σοκολάτα (Στέφανε, είσαι μεγάλος αλήτης που λες τέτοια πράγματα από μικροφώνου, εγώ μόνο τις αποσκευές μου κρατούσα στο τρένο!).

Και του χρόνου. Με περισσότερα CD. Και χωρίς Morrissey.

Loquat - There Is a Light That Never Goes Out

Grant Lee Phillips - Last Night I Dreamt That Somebody Loved Me

Και πάλι ωραίοι θα’ μαστε.

[Photo: Mr. Hulot]