Music for a better living #243

Χθες το απόγευμα πήγαμε μαζί με άλλα παιδάκια στην πλατεία Συντάγματος για την συγκέντρωση. Εγώ ανησυχούσα, διότι δεν φορούσα μαύρα και φοβόμουν μην έρθει κανένα από αυτά τα «αναρχικά» των Εξαρχείων που βάζουν τις φωτιές στον Άγνωστο Στρατιώτη και στο χωριό Άνω Ραχούλα Ηλείας και με πλακώσει στις φάπες ή με περάσει ένα χέρι με το σπρέι.

Γενικώς, η κυκλοφορία από τα βόρεια προάστια ήταν καλή, το οποίο μπορεί και να σήμαινε πως δεν θα είχε λαό η συγκέντρωση - το οποίο δεν ήταν καλό... Γιατί, όμως, να μην είχε κόσμο; Τα μαγαζιά ήταν κλειστά και δεν ήταν καν Κυριακή, όπως την άλλη φορά που κάποιοι ανόητοι νόμισαν πως θα θυσιάσει ο απλός πολίτης το δικαίωμα στο φραπέ και το κυριακάτικο μπάνιο του στην Αττική (φευ!).

Αφού ένας κύριος τροχονόμος μας άφησε να κάνουμε παρανομία, παρκάραμε στην οδό Σέκερη και περπατήσαμε μέχρι τη Μεγάλη Βρετανία (το ξενοδοχείο), στα μπαλκόνια της οποίας χάζευαν τουρίστες με κάμερες. Κόσμο είχε πολύ. Παντού. Εγώ ρωτούσα αν έπρεπε να κάνουμε κάτι, αλλά τα άλλα παιδάκια μου είπαν πως η συγκέντρωση ήταν του στιλ «βουβή διαμαρτυρία». Οπότε, συνεχίσαμε να κουτσομπολεύουμε στο άσχετο, σχολιάζοντας ενίοτε και τις πλείστες θεωρίες συνομωσίας των τελευταίων ημερών. Επίσης, ένα από τα κύρια θέματα συζήτησης ήταν και η προεκλογική εκστρατεία της Έφης Σαρρή. Που πολύ λυπόμαστε που δεν θα ψηφίσουμε.

Μετά από δύο ώρες στο όρθιο, αρχίσαμε να περπατάμε για να κάνουμε κι εμείς ένα κάποιο κοινωνικό mingle ανάμεσα σε καλλιτεχνικό κόσμο των Αθηνών που στις ειδήσεις του STAR δεν θα έπιανε μια... Μέχρι που έριξα τα μούτρα μου κι εκλιπάρησα τον κύριο Νούσια για κομπαρσιλίκι (cameo appearance στο πιο chic) ως ζόμπι στο σίκουελ της ταινίας του «Το Κακό», αρκεί να με βρίσκει ο κακός ο θάνατος.

Κάπου εκεί ακούστηκαν και οι πρώτες κροτίδες, οι οποίες μας απομάκρυναν διακριτικά από το χώρο γιορτής, κυρίως διότι στεκόμασταν πλησίον αστυνομικών δυνάμεων (όχι το ασφαλέστερο πόστο σε συγκεντρώσεις...). Ακολούθησαν γραφικά συνθήματα από το μακρινό παρελθόν, όπως το ακόμη αγαπητό «Μπάτσοι, γουρούνια, δολοφόνοι», προκαλώντας μια ελαφρά σύγχυση ως προς την ευθύνη και την ταυτότητα των εμπρηστών.

Ενώ τα περισσότερα παιδάκια μούντζωναν κι έβριζαν τραγουδιστά κάτι ακατάληπτα, εμείς παρατηρούσαμε την ύπουλη σύνταξη άλλων κυρίων των ΜΑΤ που έσκασαν αιφνιδίως δίπλα μας, διαταράσσοντας την ηρεμία μας και το φλέγον ζητούμενο του... τι θα φάμε για βράδυ. Εδώ να προσθέσω πως οι κύριοι των ΜΑΤ έκαναν λάθος που ντύθηκαν στα χακί για συγκέντρωση στην πλατεία Συντάγματος, εκτός κι αν ο στόχος τους ήταν να παρασύρουν τα «αναρχικά» προς το Βασιλικό Κήπο, όπου θα καμουφλαρίζονταν αλά «παραλλαγής».

Τελικώς, αφού διασχίσαμε ξανά το προαύλιο της Βουλής, με τα φάσκελα να πέφτουν βροχή, αποφασίσαμε να ξεκουράσουμε τις καταπονημένες μας σάρκες σε γνωστή brasserie της Βαλαωρίτου (ονόματα δε λέμε...), όπου ζήτησα να μου κάνουν τη χάρη (τα άλλα παιδάκια) να καθίσουμε εντός, διότι άντε κι έγιναν επεισόδια και οι κύριοι των ΜΑΤ αρχίζουν να κυνηγάνε τα «αναρχικά» στους πλησιέστερους πεζόδρομους. Έχω εγώ το κουράγιο και την ηλικία να τρέχω με το τραπέζι και την κρύα σούπα (με αβοκάντο κι αγγούρι) παραμάσχαλα;

Keren Ann - In Your Back

Το άσμα είναι εντελώς άσχετο αλλά ειρηνικό και καθησυχαστικό. Από το φετινό, όμορφο όπως πάντοτε, album της κυρίας Keren Ann (να πάτε να το αγοράσετε και να μην τα κατεβάζετε μονάχα από’ δω μέσα, παλιοκαθίκια, σαν εκείνα τα «αναρχικά» θα καταλήξετε κι εσείς μια μέρα, να μου το θυμάστε!), την οποία αγαπάμε περισσότερο από τότε που το έριξε στον αγγλικό στίχο. Γιατί, εσείς τι θα περιμένατε ν’ ανέβαζα; Μαρία Φαραντούρη;