Music for a better living #301

Χθες το βράδυ δεν είχα σοβαρή διάθεση για χιούμορ. Ούτε καν από τη σαρκαστική πλευρά της ζωής. Ήταν σαν ανέκδοτο ώρες ώρες, που χανόταν στη μετάφραση. Ίσως επειδή το punchline ήρθε από... άλλη χώρα. Αλλά, τελικά, γέλασα. Ταρακουνήθηκα. Μνημόνευσα. Ζήλεψα. Χόρεψα. Μέχρι που πήρα και το Μετρό, αντί για ταξί! So European...

Σε αντίθεση με τον κύριο Hulot, εγώ πέρασα πολύ καλά στο Gagarin με Μ83 (ίσως ήμουν ένας από τους μπροστά...). Είδα φίλους καλούς, όμορφο - και αρκετό - κόσμο, τέσσερα άτομα στη σκηνή που έδειχναν ερωτευμένα με αυτό που έκαναν (δεν το πετυχαίνεις συχνά) και χωρίς attitude «ροκιάς» ως παρουσία. Το encore με το «Couleurs» ήταν λίγο, αλλά ίσως έτσι πρέπει να απογειωνόμαστε, τελικά. Για περισσότερο ομαλές προσγειώσεις.

Ήταν σοφή ιδέα να πάρουμε το Μετρό για Κεραμεικό. Αρχικά, την είδα λίγο Λονδίνο την κατάσταση, μου έκανε νοσταλγικό, όταν φτάσαμε Γκάζι έκανα το σταυρό μου με την κίνηση και σκεφτόμουν το στριμωξίδι σε κανά ταξί με τις ώρες. Η λαοθάλασσα έφτανε μέχρι την Ιερά Οδό, το περπάτημα ήταν δύσκολο και σε πεζοδρόμια (από τα παρκαρισμένα) και στο δρόμο (από τα μποτιλιαρισμένα). Πινακοθήκη το crowd. Είτε για τα σκυλάδικα, είτε για τα «χαρούμενα», είτε για τα indie, είτε για «βρώμικο», είτε για το Second Skin, το νέο χώρο του Γιώργου Φακίνου, μείγμα ετεροχρονισμένης cyber γκοθιάς και club-ίστικου mainstream. Τίγκα από το πρώτο weekend. Αν συνεχίσει έτσι, θα χρειαστούν τροχονόμο, όχι σεκιουριτάδες... Στα θετικά, η εναλλαγή των DJ’s (κόλλησα λίγο καλύτερα με το set της ομάδας Wrapped in Plastic), το γεγονός ότι, επιτέλους, έβλεπες κόσμο να χορεύει πραγματικά (αντί του θεατρινίστικου και παραδοσιακού «μπρος - πίσω βηματάκι και ξανά μανά») και η αίσθηση πως δεν θα πέσει το ταβάνι να σε πλακώσει (που, όμως, μπορεί και να ήταν μέρος της γοητείας του Underworld). Η τάση του Second Skin δείχνει να είναι «εναλλακτικά» ισορροπημένη (από μια ηλεκτρονική σκοπιά, πάντοτε) και ουχί «στρατευμένη» στους κανόνες της όλης μουσικής σκηνής. Μακάρι να μείνει έτσι, μπας και διευρύνει και τα ώτα μερικών στάνταρ θαμώνων... Life it ain’t real funky, unless it's got that pop. Got it?

Ο οδηγός του ταξί που με γύρισε σπίτι το πρωί ήταν ένας γεράκος που μου πρόσφερε τσιγάρο μετά χαράς, μοιράστηκε μαζί μου τη χαριτωμένη λεπτομέρεια πως υπήρξε μουσικός (με αρκετές αμερικανικές περιοδείες στην πλάτη, για επώνυμους τροβαδούρους της εποχής του!), πετάξαμε κι ένα ζευγαράκι κάπου στο δρόμο μας, πήγαιναν για πατσά, tres cool. «Η ζωή είναι ωραία», είπα μέσα μου. Αισιοδοξώ. Που δεν είναι του στιλ μου. Αλλά, από τα δύσκολα μαθαίνεις να το βιώνεις . Και να το συντηρείς.

Υ.Γ. Επειδή χθες το βράδυ με έπεισαν πως δεν αναγνωρίζομαι εύκολα (!!!), εάν με πετύχεις κάπου στις επόμενες τρεις - τέσσερις μέρες, να ξέρεις πως έχω αλλάξει γυαλιά, έχω χάσει κιλά κι έχω τριμάρει το μούσι. Σε μερικές επιπλέον μέρες, θα’ χω γεράσει κιόλας.