Music for a better living #258

Τι δόντι έχουν αυτοί που ξανάνοιξαν το Zonar’s κι έχουν τσιμεντώσει το ένα τρίτο της Βουκουρεστίου για να κάθεται κανείς έξω με ελαφρώς αφ’ υψηλού point of view και να πληρώνει 13 ευρώ το apple martini συνοδεία τεθλιμμένου ξηρού καρπού;

Πριν κατεβώ την Πειραιώς, βρέθηκα και μ’ ένα DVD της παράστασης του «2» ανά χείρας, μ’ ένα κάρο extras που μπορεί και ν’ αξίζουν περισσότερο απ’ αυτή, θα δείξει. Πάντως, όχι το καλύτερο gadget για να κουβαλάς σε party. Δε χώραγε σε καμία τσέπη. Έστω κι αν η Α. το βόλεψε κάπου μεταξύ μέσης και οπισθίων (από μπροστά την έκοβε περισσότερο...). Ναι, μερικές φορές τα θαυμάζω τα κορίτσια!

Το party του περιοδικού FREE μύριζε μπόχα παρακμής (μέχρι λιποθυμίας, σου λέω), έσταζε στιλιζαρισμένο ιδρώτα και βάραγε electro κατηγορημένο και «παλιακό». Με άλλα λόγια, γάμησε κι έδειρε. Πριν από το χορευτικό, βγήκαν κάποιες Plastiscines που μπορεί και να’ παιζαν το ίδιο κομμάτι για μισή ώρα, αλλά κανείς δε χαμπάριαζε, ούτε και καταλάβαινε σε τι γλώσσα τα έχωναν τα κοριτσάκια (ο Ν. πίστεψε πως ήταν Ελληνίδες στο intro, δεν τον αδικώ...). Η σκηνή, πάντως, εξαιρετική. Ακολούθησε ένα σύστριγκλο από DJ’s (εγώ αγάπησα τον κύριο με τη «φλοκάτη»), το κοινό ξεσηκώθηκε (μπορεί και σε συνδυασμό με την εξαφάνιση ειδών αλκοόλ από τα μπαρ...), ξεχύθηκαν στην πίστα και κάτι λιτά ενδεδυμένες κοπέλες που μαλλιοτραβιόντουσαν και πήγαν να θυμηθούν και το «Flashdance» με λίτρο εμφιαλωμένου (για κακή τους τύχη, ο σεκιουριτάς δεν ήταν σινεφίλ), μετά βγήκε ένα πράμα που το έλεγαν «performer» κι έσκουζε με μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών, από τα ηχεία τσίριζε κάτι ανθρωπιστικά η Ευρυδίκη, ίσως γι’ αυτό... Ύστερα εξήλθε πάλι η κουστωδία και πήρε σώβρακα (βασικά, ότι και να’ παιζαν μετά την «performance» σωτήριο θα ηχούσε στα πτωχά μας ώτα). Το άσμα που ακολουθεί τα έσπασε κανονικά.

Daft Punk VS Chaka Khan - Ain't No Television

Η ατάκα της βραδιάς: «Ποιος είναι αυτός με τη φούστα;». Η Σ. πρέπει να βάψει το μαλλί ροζ. Μόνιμα. Η χαροκαμένη με την τσάντα στον ώμο και επί των dancefloor επάλξεων μεγαλοκοπέλα φαινόταν, γιατί δεν την ακουμπούσε στο πάτωμα όπως 80’s; Άσχετο: κάποιος με ρώτησε αν είμαι εγώ (sic) και μετά μου φίλησε το χέρι (κάτι είχαν τα ποτά...). Και το σημαντικότερο; Το party λειτούργησε και ως Ερυθρός Σταυρός, μόνο παιδιά από το στρατό που δε συνάντησα (αν και ο φίλος της Α. αναγνώρισε πρώην φαντάρο στο πρόσωπο ενός go-go dancer). Ευεργέτες οι διοργανωτές, ευεργέτες! Και του χρόνου στο Καλλιμάρμαρο. Toga party αλά «Animal House», αν ρωτάτε κι εμένα.

Υ.Γ. Καμιά φωτογραφία από το party δεν έχω δει ακόμη, θα κοιμούνται τα πουλάκια μου... Η Α. δεν είχε φέρει μηχανή χτες. Ευτυχώς! Έχουμε βγάλει αρκετές με γλώσσα, αρκεί...