Music for a better living #252

Χθες το βράδυ ο οδηγός είχε τη γκόμενα στο μπροστινό κάθισμα. Δεν καταλάβαινα τι γλώσσα μιλούσαν. Στο ραδιόφωνο έπαιζε κάτι αδιανόητα σκυλάδικα. Ο διπλανός μου, διπλοκούρσα, δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, προσπαθούσε να μη γελάσει με μεγάλο ζόρι. Τους είπα «καλό βράδυ» όταν με άφησαν. «Ευχαριστούμε πολύ», απάντησε εκείνη σε σπαστά ελληνικά.

Σήμερα ξύπνησα από έναν πόνο στο στομάχι. Μου γαμούσε τη διάθεση όλη μέρα. Είναι τραγικό να στέκεσαι μπροστά σε μια κάμερα έτσι. Με ρώτησαν αν ήπια χθες. Όχι, τη Δευτέρα, όμως... Τίποτε σοβαρό. Μέχρι τις έξι το πρωί μόνο. Γέλια.

Η Άννα μου ζήτησε να post-άρω μια είδηση για ένα live, Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, λέει. Έφαγε το σχετικό δούλεμα, διαβάστε τις λεπτομέρειες πίσω, στα comments. Για το live, όχι το δούλεμα.

Δεν έχω διάθεση για γράψιμο. Φαίνεται; Απόψε έπρεπε να σώσω την cheerleader, για το καλό της ανθρωπότητας. Έχω μείνει πίσω στα επεισόδια και τα παιδιά με βρίζουν γιατί δεν τους αφήνω να δούμε ακόμη τα του δεύτερου κύκλου. Είναι κι εκείνες οι μαργαρίτες που μ’ έχουνε κολάσει...

Η αλήθεια είναι πως δεν ακούω Στράτο Διονυσίου! Ούτε καν Tom Waits. Μου κόλλησε, όμως, από το «Le Scaphandre et le Papillon».

Tom Waits - All the World is Green

Ένα πακέτο γεμάτο αγάπη με περίμενε στο σπίτι. «Σε περιμένει κι η μισή Θεσσαλονίκη», μου γράφουν από πάνω. Απ’ αλλού προέκυψε η τσίπα κι η ψυχή, τελικά... Η γατούλα γύρισε σα να μη συνέβη τίποτα, πηδώντας στον αέρα για ν’ ακουμπήσει το χέρι μου. Για το χάδι της. Πίνω τη δεύτερη κούπα τσάι. Αύριο πρέπει να ρωτήσω έναν Καναδό σκηνοθέτη αν έχει πατρίδα. Εγώ δεν ξέρω. Ειλικρινά.

Καλόν ύπνο να έχουμε. Ως αύριο.