Music for a better living #329

Έμαθα τους Pet Shop Boys με το «West End Girls», όπως όλοι μας. Έπαιζε παντού τότε. Θυμάμαι να το ακούω σε μια disco καλοκαιρινή και να μένουν όλοι κάγκελο, γιατί δε μπορούσαν να βρουν τον τρόπο να το χορέψουν. Ήταν σα να’ χαν προσγειωθεί εξωγήινοι και να μας έπαιζαν έναν δικό τους, πρωτόγνωρο ρυθμό. Πήρα το «Please» σε βινύλιο. Ήταν η περίοδος που οι δισκογραφικές εδώ τύπωναν τους δίσκους με τα πάντα γραμμένα στα ελληνικά. Είχα κολλήσει με το «Λαβ Καμς Κουίκλι» και... I couldn’t stop falling! Είχα στιγματιστεί για τα καλά, δηλαδή.

Την πρώτη φορά που τους είδα live ήταν στο Λονδίνο. Δεν είχα ταξιδέψει ποτέ ξανά αποκλειστικά και μόνο για να δω μια συναυλία στο εξωτερικό. Ειρωνικά, μερικούς μήνες αργότερα, ήρθαν κι έπαιξαν στο Λυκαβηττό. Για δύο βράδια. Ήμουν εκεί και τα δύο. Και ήταν το καλύτερο πάρτι της ζωής μου. Το ένα καλύτερο από το άλλο!

Τέταρτη φορά στο Γκάζι, με σύνθεση κανονικής μπάντας. Λίγο αλλιώτικα σαν ήχος, απογυμνωμένα από οποιοδήποτε σκηνικό concept. Δεν είχα συγκινηθεί, αλλά, και πάλι, ήταν οι Pet Shop Boys.

Απόψε το βράδυ βρέθηκαν ξανά μπροστά μου. Και σχεδόν έκλαιγα από χαρά. Μέχρι που δάκρυσα στ’ αλήθεια όταν όλος ο κόσμος τραγουδούσε μαζί με τον Neil Tennant το «Being Boring». Νομίζω πως και ο ίδιος συγκινήθηκε μ’ αυτό. Θαρρώ πως το πρόσεξα κι ας υπήρχε μια μικρή απόσταση από τη σκηνή. Κι ας έκρυβε στιλάτα το βλέμμα του πίσω από ένα ζευγάρι γυαλιά ηλίου.

Όσο προχωρούσε η βραδιά, το χειροκρότημα του κόσμου δήλωνε το σεβασμό. Σπάνια λέξη για να τη συνειδητοποιείς σε μια συναυλία. Απίστευτο το συναίσθημα. Και στο τέλος, το «West End Girls». Μισή ζωή και βάλε. Δε μπορούσε να γίνει αλλιώς...

Υ.Γ. Η ηχογράφηση είναι από το live στην Αθήνα. Από τις 28 Ιουνίου του 2000. Και μη ρωτήσει κανείς!