Music for a better living #130

Did You Ever See a Dream Walking?

Εκτελεστής: Gene Austin
Έτος: 1933
Όνειρα: Γλυκά.

Music for a better living #129

Βοηθός σκηνοθέτη στη δεκαετία του ’70, ο Jean-Jacques Beineix παρουσίασε την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του το 1981, διχάζοντας τη ντόπια κριτική, για να καταλήξει να βραβεύεται με τέσσερα César (πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη, φωτογραφίας, μουσικής και ήχου) και να βρίσκει καλύτερη ανταπόκριση από το διεθνές κοινό. Η «Diva» μπορεί να μην ήταν το φιλμ που θα άλλαζε την πορεία του σινεμά, όμως, όλο αυτό το πρωτοφανές μείγμα νεο-νουάρ, pop art αισθητικής, ρομαντισμού κι αδιέξοδου σαρκασμού, ζεν και όπερας, ακόμη στέκει ως σταθμός στιλιστικής γραφής για τη δεκαετία του ’80.

Το πολυαναμενόμενο δεύτερο φιλμ, το «Φεγγάρι στον Υπόνομο», έκανε πρεμιέρα στο Φεστιβάλ των Καννών το 1983. Οι κριτικοί τεμάχισαν σκηνοθέτη και ταινία, ενώ το εξουθενωμένο κοινό εγκατέλειπε την αίθουσα αρκετά πριν από την ολοκλήρωση των 137 λεπτών. Όλως περιέργως, η καριέρα του Beineix δεν πήγε κι αυτή στον υπόνομο... Τρία χρόνια αργότερα γνωρίζει παγκόσμια επιτυχία με τη «Betty Blue», υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα και Όσκαρ καλύτερης ξενόγλωσσης ταινίας το 1987! Ακολούθησαν μονάχα τρία φιλμ (που ελάχιστοι θυμούνται ή είδαν ποτέ), μια αναπάντεχη στροφή προς το ντοκιμαντέρ και η φήμη ενός δημιουργού τόσο μισάνθρωπου και οξύθυμου που κανείς δεν επιθυμούσε να συνεργαστεί μαζί του.

Έχοντας λατρέψει ανεπανόρθωτα τη «Diva» (πρέπει να την είχα δει τρεις φορές την πρώτη εβδομάδα προβολής της), αντιμετώπιζα τον ερχομό του «Φεγγαριού» σα μιά νέα οργασμική εμπειρία εικόνων, κι ας χτυπιόντουσαν οι κριτικοί του κόσμου όλου! Φυσικά, όσο βρισκόμουν μέσα στην αίθουσα δεν είχα καμία επαφή με το γήινο σύμπαν. Κάπου ένοιωθα την απογοήτευση, μα θα ήταν θράσος να μην αναγνωρίσω τη μαγκιά στο φορμαλισμό, την ακρότητα της «ψευτιάς» μέσα από τη σχεδόν αποκλειστική χρήση ντεκόρ, τις σουρεάλ αντιθέσεις των τοπίων, έναν αβάσταχτα ονειρικό ρομαντισμό, τα κρυφά, ενίοτε ουτοπικά σύμβολα και τις πόζες των ηθοποιών που υπήρχαν μονάχα για να δηλώνουν επιθυμίες που οραματιζόμαστε κι όχι για να πλάσουν τον όποιο χαρακτήρα ενός στερεότυπου μελό. Σα μια αποτυχημένη προσομοίωση πραγματικότητας, το «Φεγγάρι στον Υπόνομο» είναι μια από αυτές τις ταινίες που δε μπορείς να πάρεις μαζί σου βγαίνοντας από την αίθουσα. Η σύγκρουση με τις εικόνες του έξω κόσμου μπορεί να είναι οδυνηρή...

Δύσκολο να βρεθεί σήμερα σε DVD και στην αρχική του μορφή (οι παραγωγοί είχαν την ανόητη έμπνευση να κόψουν 11 λεπτά, πιστεύοντας πως έτσι το φιλμ κουράζει λιγότερο!), το «Φεγγάρι» μου έδωσε τότε την επιπλέον χαρά ν’ ανακαλύψω έναν συνθέτη που βρισκόταν ακόμη στα πρώτα του βήματα, τον Gabriel Yared.

Gabriel Yared - Tango de l'Impasse

If you ask me, το score γι’ αυτή την ταινία του Beineix παραμένει η πιο αγαπημένη δουλειά του, δίπλα στη μουσική για την «Camille Claudel» (1988). Κι ας του έδωσαν το Όσκαρ για τον «Άγγλο Ασθενή» (1996), τελικά. Οι αδικίες στη συγκεκριμένη κατηγορία, ακόμη και στις υποψηφιότητες, σε κάνουν να πιστεύεις πως τα μέλη της Ακαδημίας... βαριακούν!

Try another world. Θυμάσαι;

Music for a better living #128

Αυτός ο τύπος, εκτός από φοβερό αυτί, είναι ΘΕΟΣ! Μετά τη «μονομαχία» Gnarls Barkley με Supertramp, ρίχνει στο mash up μίξερ του Lily Allen και Air και σε κάνει να χαμογελάς ύπουλα από ευχαρίστηση.

Arty Fufkin - All I Need’s a Smile [Lily Allen vs Air]

Μου αρέσει αυτή η εβδομάδα. Το μεσοδιάστημα από το άραγμα στο γαμήσι της δουλειάς. Ας μας πάει καλά, λοιπόν. Και... it’s just an irony, εξακολουθώ να μην το βάζω στο στόμα μου!

Music for a better living #127

Western swing από τον Tex Williams (μετά συνοδείας άλλων βλαχαδερών) και μια τεράστια επιτυχία στα pop charts το 1947.

Tex Williams & His Western Caravan - Smoke! Smoke! Smoke! (That Cigarette)

Θα το ακούσετε στα γραφιστικώς γαμάτα opening credits μιας από τις πιο ξεκαρδιστικές ταινίες της χρονιάς, το «Thank You for Smoking», το οποίο τρέχει με τα χίλια στην κατηγορία διασκευασμένου σεναρίου για τα επερχόμενα Όσκαρ.

Υ.Γ. Βασικά, ήθελα να σου πω πως έχω να καπνίσω εδώ και μια βδομάδα, είμαι καλά και δε θα δω ειδήσεις απόψε.

Music for a better living #126

Μεγάλη πρόοδο κάνουν οι Scissor Sisters με το νέο τους τραγούδι. Από τον Elton John περνάνε στον Leo Sayer. Φαντάσου τι έχει να γίνει άμα μάθουνε και τον Ρακιντζή...

Scissor Sisters - Don't Feel Like Dancing

Leo Sayer - You Make Me Feel Like Dancing

Που να σου πέσει η mirrorball και να πάθεις ατύχημα!

Music for a better living #125

Ενδιαφέρουσα η ανταπόκριση στο προηγούμενο post. Sorry αν έθιξα κανέναν αναγνώστη με την απρεπή μου γλώσσα, δεν έφταιγα εγώ, έκανα πάλι αυτό το καταραμένο λάθος και είδα δελτία ειδήσεων, μπας κι ενημερωθώ... Διότι στην ελληνική blog-όσφαιρα διάβαζα μόνο κάτι περί θλίψης που του χρόνου μερικοί Θεσσαλονικείς θα κάνουνε τα μπάνια τους χωρίς πράσινο στο τοπίο (γαμώ τις συμφορές!).

Δυστυχώς, σήμερα είδα ξανά ειδήσεις. Και μέσα σ’ ένα τεταρτάκι έγινα ρουκέτα! Μαλάκα μου, που ζούμε; Τι λένε τα μουνιά; Ποια κυβέρνηση και ποιος κρατικός μηχανισμός που ούτε με fist fucking και εξόρυξη στις κωλότρυπές τους δεν τον βρίσκεις; Πως τους αφήνουν και βγαίνουν στα κανάλια; Που είναι οι αληθινοί δημοσιογράφοι, να πετάξουν μικρόφωνα, ακουστικά και μακιγιάζ και να μπουν στο πλάνο να πνίξουν κανέναν με τα ίδια τους τα χέρια (το οποίο είναι κάπως αντιφατικό, διότι ποιος είδε σκατά να επιτίθενται σε άλλα σκατά ποτέ στη ζωή του...);

Πέτυχα τον Αντώνη Κανάκη (άξιος!) να κάνει δύο ερωτήσεις στον Υπουργό Μακεδονίας-Τρέχα Γύρευε και να του ΓΑΜΕΙ ΤΟ ΣΟΪ κανονικά! Ο τύπος που ζήτησε «συγγνώμη» - και καλά - δήλωνε μια μερική αβεβαιότητα όταν ερωτήθηκε «προς τι η συγγνώμη;» κι ύστερα υπερηφανευόταν που από αύριο οι ξένοι τουρίστες θα επιστρέψουν με γεμάτες πτήσεις στη Χαλκιδική και τι καλά που οι ξενοδοχειακές εγκαταστάσεις δεν έγιναν κάρβουνο! Με τις φωτιές να καίνε ακόμη σε ζωντανή σύνδεση!!!

Αχ, δύσμοιρε Μαρκήσιε Ντε Σαντ, σε λάθος εποχή γεννήθηκες. Παρθενοραφές και ξεσκίσματα κατ’ εξακολούθηση που χάνεις!

Τον χοντρομπουχέσα με το μουνί - βιτρίνα και τα μπάσταρδα δεν τον πέτυχα πουθενά, δε θα ευκαιρούσε ή δε θα χώραγε να μπει σε τηλεοπτικό παράθυρο (ούτε widescreen, σου λέω). Εκτός κι αν είχε βγει νωρίτερα στα δελτία και είχα την κωλοφαρδία να τον αποφύγω...

Τι άλλο να πεις; Στην πυρά όλα και όλοι! Μη μείνει τίποτα, μπας και καταφέρουμε να αναγεννηθούμε σαν άνθρωποι και όχι σαν κληρονομιά πολιτισμού τ’ αρχίδια μου κουνιούνται. Γαλάζιοι, πράσινοι, κόκκινοι και ροζ με βούλα! Σκατά στα μούτρα σου, γαμημένη τετραχρωμία!

Σοφή κουβέντα που είχα ακούσει πριν από χρόνια: Όποιον και να ψηφίσεις, στο τέλος η Κυβέρνηση θα κερδίσει. Κατάλαβες; Πιο μακάβριο δε γίνεται. Η «κρατική μηχανή», μαλάκα μου. Αυτή που δε λειτουργεί και δεν υπάρχει! Αλλά μας γαμάει τη ζωή σα στοιχειό.

Αχ, «V for Vendetta» που τους χρειάζεται. Και καμιά μολότοφ μέσα στο ίδιο τους το σπίτι, να δουν τις φλόγες έτσι όπως δεν τις είχε δει ούτε και η Μεγαλειοτάτη Γιάννα! Αναρχικοί... φάτε μάτια ψάρια. Που μου βγαίνουν στους δρόμους μονάχα όταν κλάνουν τα παρακλάδια της τιμημένης ζόμπι - αριστεράς και μου κάνουν τουρισμό στο εμπορικό τρίγωνο Πρεσβεία, Προπύλαια, Πολυτεχνείο...

Κομμάτι δεν έχει απόψε, βαρέστε ενός λεπτού σιγή για την οικολογική καταστροφή σε Χαλκιδική και Μάνη. Και να θυμάστε πότε έχουμε ξανά εκλογές. Και να πάτε, να τους τιμήσετε. Όχι τους γαλάζιους, ούτε τους πράσινους, ούτε τους κόκκινους. Η ψήφος σας να’ ναι το μαύρο, το άραχνο. Όπως η καρβουνιασμένη γη που πατάνε. Με ή χωρίς πτώματα. Αυτά δεν θα τα θρηνήσει ποτέ κανείς. Εκτός κι αν είναι παιδιά, αυτά τα μούλικα χαρίζουν και γαμώ τα νούμερα στα κανάλια (την ίδια ώρα στο ALTER «έκαιγε» το θέμα της παιδεραστίας, μπράβο, ρε motherfuckers, είστε πολύ μπροστά!)...

Αμήν! Και του χρόνου στο Άγιο Όρος, αδελφές μου!

Υ.Γ. Comments δεν παίζουν, το σκασμό είπαμε. Και μετά το ένα λεπτό! Για συμπλήρωμα θυμού διαβάστε και το πόνημα της Μ13 και φορτώστε περισσότερα γαμωσταυρίδια. Γιατί έξω οι φωτιές ακόμη καίνε.

Music for a better living #124

Relight my fire! Αναζωπύρωση, sweetie. Να καούν τα κάρβουνα. Τα χλωρά, τα ξερά, ότι ζει, αναπνέει και κουνιέται, πούστηδες και μη. Burn, baby, burn. Κι απόψε και αύριο και μεθαύριο. Μη μείνει τίποτα, εντάξει;

Να καεί το πυρ-ανάλωμα! Το Κορδελιό και τα τρία «πόδια» μαζί. Και να φτάσει και μέχρι την Πόλη, Παναγία μου, μπας και γίνουν κι εκεί όλα στάχτη και δεν έχουμε λόγους να διεκδικούμε καμένες πατρίδες. Γρήγορα, όμως, γιατί κάτι πήρε το αυτί μου πως ανεβαίνει ο Καρατζαφέρης να επιθεωρήσει τα τηλεοπτικά παράθυρα!

Στα κάρβουνα, μωρό μου. Κι ύστερα λαδόκολλα, ξέρεις εσύ. Ή, μάλλον, δεν ξέρεις, διότι οι «αρμόδιοι» δεν τα βρίσκουν ακόμη, θα πάρει μερικά χρονάκια και ολίγη από πρωτόκολλο...

Shara Nelson - Friendly Fire

Μα, τους κερατάδες, ούτε μια βίλα - εξοχικό πολιτικού σ’ αυτό το γαμημένο «πόδι»; Ούτε ένα μουνί που γαμεί Έλλην πολιτικός δεν έκανε διακοπές στη Χαλκιδική, να τον πάρει τηλέφωνο όλο νάζι και να του ρίξει ένα «Honey, τι αποκαΐδι είναι αυτό σ’ όλη την ατμόσφαιρα; Κάνε κάτι. Στείλε ένα βυτίο, ένα από αυτά που πετάνε, μια ντουζίνα πυροσβέστες, κάτι, βρε μωρό μου. Θα μου γίνει το tan σα τη μούρη σου σε προεκλογική αφίσα!»;

Αλλά, μη χαλιέστε, υπάρχει σωτηρία. Θα πάει ο Αρναούτογλου με το Ariel, βρε κουτά. Τρεις πλύσεις και καθάρισες! Όπως «Τρία χρόνια εξουσία, χάος παραλάβαμε, τι να προκάνουμε;»...

Υ.Γ. Πού χάθηκε κι αυτό το κορίτσι, η Shara; Ούτε πυροσβεστικός κρουνός να ήταν!

Music for a better living #123

Ορίστε χάλια! Μαύρη μουσική, σου λέει... Ακούνε «bling bling hip hop» και πάνε και πηδιούνται χωρίς προφυλακτικά μετά!

Bent - After All the Love

Ελπίζω το άνωθεν κομμάτι να είναι... safe enough. Από το επερχόμενο album των αγαπημένων Bent, «Intercept!», που κυκλοφορεί στο τέλος του Σεπτέμβρη.

Υ.Γ. Φρίττω στην ιδέα πως στο παρελθόν μπορεί να έβαλα χορευτικά «bling bling» links! Ο Θεός να μας φυλάει...

Music for a better living #122

Αυτή την εβδομάδα κυκλοφόρησε στη Μεγάλη Βρετανία και το debut album του συγκροτήματος στο οποίο συμμετέχει ο ξάδελφος εκείνου του μίζερου τυπάκου που δε μπορεί να σταματήσει την αιμορραγία στη μύτη του και κατεβάζει χλιαρές pints σα το νεράκι.

Captain - East, West, North, South

Οι Captain δεν αποτελούν κάτι συνταρακτικό ή πρωτοπόρο για τη βρετανική pop σκηνή, αλλά, κάπου μετά το πρώτο μισό του CD, σου δίνουν την εντύπωση πως μπορεί ο δρόμος τους να έχει μακρύ μέλλον. Aν καταλάβουν ποτέ τι ήχο και πορεία πρέπει να επιλέξουν.

Και πίνω μπύρες, πίνω μπύρες, πίνω μπύρες...

Music for a better living #121

Αν χρειαστεί να ταξιδέψετε προς ή από UK αυτές τις μέρες, φροντίστε η ΜΙΑ και ΜΟΝΗ χειραποσκευή (είτε τσάντα είτε μικρός σάκος) σας να είναι φτιαγμένη από πλαστελίνη και να μην περιέχει σχεδόν τίποτε...

Regina Spektor - Us

Επίσης, να είστε έτοιμοι να βγάλετε και τα παπούτσια σας. Τις ψυχές σας μπορείτε να τις φοράτε άφοβα.

Υ.Γ. Δεν ξέρω τι μέλλον θα έχουν όλα αυτά τα «εμείς». Αλλά ελπίζω πως μερικά «εγώ» θα επιφέρουν την απαραίτητη ισορροπία, σε περίπτωση που κάτι πάει στραβά. Με μένα. Με σένα. Με μας. Και με όλους εσάς.

[art: http://www.joshuahoffine.com/]

Music for a better living #120

Αυτή την εικόνα δε τη χάρηκα τόσο τούτο το καλοκαίρι. Ακόμη. Χάζεψα, όμως, με το χρώμα τ’ ουρανού πάνω από τα σύννεφα. Σ’ αυτή τη λεπτή, αδιόρατη γραμμή. Ανάμεσα στο άπειρο του μπλε και το επικίνδυνα αθώο λευκό.

Outputmessage - Approaching Skyline

Στ’ ακουστικά ο Chet Baker. Κι όλα γύρω μια τίντα. Blue.

Τσάι ή καφέ; Πάνω ή κάτω; Εδώ ή πουθενά;

Προσδεθείτε. Τα καλοκαίρια τελειώνουν γρήγορα.

Music for a better living #119

Erlend Øye, πόσα θες να μας τρελάνεις;

The Whitest Boy Alive. Εlectronic dance project. Από το 2003. Κιθάρα και φωνητικά. Έγραψε γι’ αυτούς ο Hulot και μου’ φτιαξε τη μέρα!

The Whitest Boy Alive - Burning

Κατέβαζε και πέθανέ το στο repeat, ξέρεις εσύ...


Αχ! Ποτέ καλοκαίρι χωρίς Øye!

Υ.Γ. Όσοι bloggers της Ινγκλατέρας μπορούν να διαβάσουν αυτές τις αράδες χωρίς να τους φαίνονται too Greek to make sense και θα βρίσκονται εις τα Λονδίνα next week, μπορούν να βαρέσουν στο γνωστό mail μπας και έρθουμε σε επίπεδο επαφής... «to know us better». Ναι, ξέρω, είμαι ανάποδος άνθρωπος. Οι Έλληνες της αλλοδαπής έρχονται εδώ για διακοπές το καλοκαίρι, εγώ γιατί κάνω το αντίστροφο; Επαγγελματικές υποχρεώσεις, καταλάβατε; Τα υπόλοιπα από κοντά, αν, όποτε και με όποιους.

Music for a better living #118

Με το ιταλικό τραγούδι ποτέ δεν τα πήγαινα καλά. Υποθέτω πως είναι μια επιπλέον αντίδραση μίσους προς τη γλώσσα. Άκρως αποτυχημένη η απόπειρα μαθητείας, βλέπεις. Μεγαλώνοντας, ανάμεσα στο δίλημμα των «ξενόγλωσσων», ο ψηφοφόρος είπε να το «ρίξει» στα γαλλικά τραγούδια. Ίσως επειδή η pop τους ηχούσε περισσότερο γνώριμα...

Patty Bravo - Sentimento

Ενίοτε, όμως, πέφτω πάνω σε κάτι ιταλικά άσματα από το παρελθόν που μου κάνουν ζημιά ανεπανόρθωτη. Ξέρεις, πατημένο repeat στο άπειρο και δεν υπάρχει αύριο. Με την Patty Bravo και το «Sentimento» συνέβη φέτος το Μάρτη, σε μια παράσταση της Αποστολίας Παπαδαμάκη. Λίγο η συναισθηματική φόρτιση της χορογραφίας, λίγο η μελωδία και το μελό κρεσέντο του ρεφρέν, ας μην τα πολυλογούμε, κόλλημα!

Το έψαχνα καιρό το τραγούδι, χωρίς καν να είμαι σίγουρος για τον τίτλο. Βρέθηκε μπροστά μου ως δια μαγείας απόψε, ξημερώματα, με τη θολούρα της νύστας κι ένα πείσμα που δε μ’ άφηνε να κλείσω μάτι. Γιατί έπρεπε να το ακούω.

Ένας διόλου συναισθηματικός μπόγος από ρούχα περιμένει να μπει σε τάξη. Μια βαλίτσα, κάτι εισιτήρια για Λονδίνο, να θυμηθώ να πάρω κι εκείνο τον ηλίθιο αντάπτορα για τις πρίζες, να ετοιμάσω ερωτήσεις, να δω τους τελευταίους Αθηναίους που βαστάνε με τα νεύρα τσίτα γιατί η ιδέα του Σεπτέμβρη δεν είναι καθόλου μακρινή πια...

Πάτα play, φόρτσαρε την ένταση και δες τα όλα grande. Είναι καλοκαίρι. That’s all.

Υ.Γ. Το «SuperLux» επιστρέφει στο θέατρο Θησείον τον Οκτώβρη. Να το θυμάσαι.

Music for a better living #117

«Τι το θες το κουταλάκι

να μου δώσεις το φαρμάκι...»

Νομίζω πως πρέπει να ευγνωμονώ την ύπαρξη του νεοσύστατου ραδιοφωνικού σταθμού Ντέρτι (όπως σκατά το γράφουν, greeklish ή μη). Αποτελεί πλέον το ισχυρότερο επιχείρημά μου στο γιατί δεν ακούω ελληνική μουσική. Δυστυχώς για μένα, οι οδηγοί ταξί διαφωνούν με αλματωδώς ανοδικές τάσεις…

Ο τύπος σήμερα είχε όντως πολύ χρυσάφι στο χέρι (βλέπε τη σχετική outdoors διαφήμιση). Κι ακούγαμε Μητροπάνο. Και Ρίτα. Κι εγώ σκεφτόμουν το ενδεχόμενο κρανιοεγκαφαλικών κακώσεων από πολλαπλά χτυπήματα με μπεγλέρι. Ή το κόψιμο της φλέβας με χορδή από μπουζούκι, ως κάργα συμβολική πράξη αυτοχειρίας.

Brat Productions - Dave is Such a Romantic [Depeche Mode vs The Romantics]

Επειδή μερακλώσαμε και είναι και πρόσφατες οι χορευτικές φιγούρες από το live των DM, άρπαξε το άνωθεν mash up. Μέχρι να κατέβει προλαβαίνεις να παραγγείλεις πιάτα.

Ώπα!

Music for a better living #116

Στην αρχή τις κορόιδευα τις VIP θέσεις (που έμοιαζαν λες και πήγαινες επισκεπτήριο σε κατασκήνωση), αλλά η οπτική γωνία μ’ έκανε ν’ αλλάξω γνώμη όταν βγήκαν στη σκηνή οι Depeche Mode. Όλως περιέργως, χθες το βράδυ δεν παρατηρούσα περισσότερο το group. Ο κόσμος ήταν αυτό που με συγκίνησε περισσότερο. Η εμπειρία από live των DΜ υπήρχε από παλιά, αυτά τα έχουμε ξαναπεί. Η εικόνα ενός πλήθους από 25.000 ανθρώπους που πάλλονταν με τόσο καλοκουρδισμένο ρυθμό και ενέργεια, όμως, δε συγκρίνεται με τίποτα.

Διάβασα κάμποσα posts σήμερα. Δηλώνεται ένας προφανής ενθουσιασμός και η χαρά του ότι «ήμασταν εκεί». Προσωπικά στέκομαι στην απίστευτη επαφή με το κοινό στο «I Feel You» και το «δώρο» που έκαναν σε μας τους «παλιούς» παίζοντας το «Photographic». Το «Enjoy the Silence» εγώ δεν το χάρηκα όπως το 2001. Ίσως γιατί δεν άκουσα τον κόσμο τόσο δυνατά, όπως τότε. Όπως ακούγεται σε αυτό το κακόηχο bootleg που η περίσταση με «υποχρεώνει» να ανεβάσω ξανά.

Depeche Mode - Enjoy the Silence [live in Athens 2001]

Αντί των ενωμένων φωνών, όμως, υπήρχε μια θάλασσα από χέρια υψωμένα, που χειροκροτούσαν διαρκώς στο ρυθμό, που σήκωσαν τη συναυλία τόσο ψηλά όσο δεν περίμενα. Αυτή την εικόνα θα κρατήσω για πάντα από χθες. Σαν τουρίστας που έβλεπε την εφηβεία του από μακριά. Και της χαιρετούσε. Για μιάμιση ώρα και κάτι.

Ήταν ακόμη μια συνάντηση με τα αμέτρητα «τότε». Ένα ταξίδι που όφειλα να κάνω...

Υ.Γ. Ευχαριστώ την αγαπητή mindstripper για τη φωτογραφία. Την επόμενη φορά εύχομαι να μην είσαι στην άλλη άκρη. ;-)