Oh, what a night!
Τον Ιούνιο ήμουν «αλλού», έτσι το Synch πήγε υπέρ... εορταστικού τετραημέρου! Κι έχασα τη Róisín Murphy. Μου είπαν πως τότε είχε ξεκινήσει με το
«Cry Baby» κι έσκιζα τις σάρκες μου μετά. Χωρίς τύψεις, όμως. Nothing better than life, right?
Μπροστά στο χθεσινοβραδινό δίλημμα Róisín ή Piano Magic, είπα να βγάλω το χρέος από πάνω μου. Και με το ρίσκο της... σωματικής ακεραιότητας, μπήκα στο Gagarin αναζητώντας καταφύγιο στον εξώστη. Προσωπικά, δεν έχω ξαναδεί τόσο κόσμο σε συναυλία του Gagarin. Και cool κόσμο, διάβολε! Το άνοιγμα των Marsheaux, μετά συζύγων επί σκηνής (σα να βλέπεις τους ABBA ένα πράμα...), ήταν μια ευχάριστη προθέρμανση, πριν τον τυφώνα Róisín, η οποία έσκασε στη σκηνή με γκαρνταρόμπα που θα έστελνε εκείνο τον κύκνο της Bjork στο βούρκο, με το κοινό από κάτω να τραγουδάει σχεδόν ολόκληρα τα κομμάτια πιο δυνατά κι από τις φωνητικα-τζούδες! Sorry, αλλά προτιμώ τις συναυλίες όπου βλέπεις τον κόσμο να χορεύει διαρκώς, χαρούμενος. Και χθες... δεν υπήρχε (η πιο χρησιμοποιημένη ατάκα στην έξοδο και μέχρι πρωίας)! Γι’ αυτή τη γυναίκα, τι να πω; Και στα 60 της ακόμη θα παρακαλάω να την ξαναδώ επί σκηνής, γιατί είμαι σίγουρος πως κάτι θα σκαρφίζεται και τότε από άποψης performance. Δώσε στη Róisín από acoustic με σκαμπουδάκι, funk-ιά και τρελή electronica, μέχρι και
Bryan Ferry, μη σου πω, κι άσε τους άλλους να ψοφάνε.
Τελικά, ίσως ήταν καλύτερα που δεν το έπαιξε το «Cry Baby». Θα έπεφτε ο εξώστης...
Στο δρόμο για το κτίριο της ΕΘΝΙΚΗΣ, η Α. πατούσε τέρμα ένταση στον Headman και οι προσδοκίες μας, να συνεχιστεί η «απογείωση» και στο party του Designers Week, ήταν μεγάλες. Μπαίνουμε, διασχίζουμε όλο το χώρο, κάνουμε κι ένα δεύτερο κύκλο κι ύστερα εγώ ρωτάω: «Εντάξει, το party που είναι;». Fashion δηθενιά, μετρημένοι στα δάχτυλα εκείνοι που ενδιαφέρονταν για τη μουσική (κανένα παράπονο εκεί) και μια απρόσμενη ανάμνηση από το παρελθόν (πόσο ΓΑΜάΤΟ είναι το
«Pull Up the Roots» των Talking Heads!). Κόσμος σε απόγνωση. Οι μισοί (και ειδικά εκείνοι που είχαν έρθει από το live) ρωτούσαν αν «έπαιζε» κάτι καλό αλλού για να συνεχίσουν τη βραδιά... Πάνω σε αυτό το timing, η Σ. μου στέλνει μήνυμα διάσωσης.
Στο ταξί για... Θηβών, ο οδηγός ακούει κρητικά άσματα και μερακλώνει. Ξέρει κανείς πόσοι είναι οι σταθμοί που παίζουν τέτοια μουσική ή μήπως η μισή Κρήτη που ζει στην Αθήνα επαγγέλλεται taxi driver; Μου συμβαίνει διαρκώς!
Εισερχόμενος στον κόσμο του «σκότους», αισθάνομαι περισσότερο οικεία σε σχέση με το hip παρανάλωμα της προηγούμενης στάσης.
«Help me, I broke apart my insides», «It’s just the dawning of our love» και «We live in times when all seems lost» (ευχαριστώ για την
«παραγγελιά», Λεωνίδα). Μια νέα, χαρούμενη μέρα έχει ξεκινήσει...
Προσπαθούμε να θυμηθούμε το μήνα εκείνου του party, όπου φορούσα το ίδιο t-shirt για πρώτη φορά. Πόσο μακριά και πόσο κοντά, μαζί. Στο δρόμο για το σπίτι δε θυμάμαι τι άκουγα. Μηδαμινά υπολείμματα μνήμης για νέες καταχωρήσεις. Browse files. Συνωστισμός στο recycle bin.
Το ξημέρωμα με υποχρεώνει να χωθώ ξανά στο φέρετρό μου. Ναι, λοιπόν, μερικές φορές μου αρέσουν τα Σάββατα. Αλλά το κρύβω καλά.
Το ξέρω πως ο κόσμος είναι τρελός και άδικος. Γι’ αυτό και δεν περιμένω να προταθεί για Όσκαρ καλύτερου τραγουδιού του χρόνου. Ποιος είπε, όμως, πως ένα κλασικό τραγούδι έχει ανάγκη από βραβεία για να το θυμόμαστε;
