Music for a better living #253

Εάν δω ακόμη μια ταινία με φόντο την κρίση στη Μέση Ανατολή αυτές τις μέρες, θα γίνω κι εγώ ανθρώπινη βόμβα και θα σκάσω σε κανένα multiplex!

Το «Stars on the Wall», δεύτερο album για τους The Go Find (σα να λέμε οι... Τρέχα Γύρευε!), είναι ένα από τα πιο γλυκερά, εύηχα και θετικά δισκάκια της πτωχής χρονιάς που διανύουμε - και περιμένω με αγωνία να ξεφορτωθεί από πάνω μου.

The Go Find - Dictionary

Η σχέση μου με το Facebook μου θυμίζει το πλάνο από τις «Στενές Επαφές Τρίτου Τύπου», όπου ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους αγκαλιάζεται από δεκάδες εξωγήινους και προχωρά προς το διαστημόπλοιο... Καταλάβαμε; Εγώ, πάλι, όχι!

Music for a better living #252

Χθες το βράδυ ο οδηγός είχε τη γκόμενα στο μπροστινό κάθισμα. Δεν καταλάβαινα τι γλώσσα μιλούσαν. Στο ραδιόφωνο έπαιζε κάτι αδιανόητα σκυλάδικα. Ο διπλανός μου, διπλοκούρσα, δεν τον ήξερα τον άνθρωπο, προσπαθούσε να μη γελάσει με μεγάλο ζόρι. Τους είπα «καλό βράδυ» όταν με άφησαν. «Ευχαριστούμε πολύ», απάντησε εκείνη σε σπαστά ελληνικά.

Σήμερα ξύπνησα από έναν πόνο στο στομάχι. Μου γαμούσε τη διάθεση όλη μέρα. Είναι τραγικό να στέκεσαι μπροστά σε μια κάμερα έτσι. Με ρώτησαν αν ήπια χθες. Όχι, τη Δευτέρα, όμως... Τίποτε σοβαρό. Μέχρι τις έξι το πρωί μόνο. Γέλια.

Η Άννα μου ζήτησε να post-άρω μια είδηση για ένα live, Πέμπτη 15 Νοεμβρίου, λέει. Έφαγε το σχετικό δούλεμα, διαβάστε τις λεπτομέρειες πίσω, στα comments. Για το live, όχι το δούλεμα.

Δεν έχω διάθεση για γράψιμο. Φαίνεται; Απόψε έπρεπε να σώσω την cheerleader, για το καλό της ανθρωπότητας. Έχω μείνει πίσω στα επεισόδια και τα παιδιά με βρίζουν γιατί δεν τους αφήνω να δούμε ακόμη τα του δεύτερου κύκλου. Είναι κι εκείνες οι μαργαρίτες που μ’ έχουνε κολάσει...

Η αλήθεια είναι πως δεν ακούω Στράτο Διονυσίου! Ούτε καν Tom Waits. Μου κόλλησε, όμως, από το «Le Scaphandre et le Papillon».

Tom Waits - All the World is Green

Ένα πακέτο γεμάτο αγάπη με περίμενε στο σπίτι. «Σε περιμένει κι η μισή Θεσσαλονίκη», μου γράφουν από πάνω. Απ’ αλλού προέκυψε η τσίπα κι η ψυχή, τελικά... Η γατούλα γύρισε σα να μη συνέβη τίποτα, πηδώντας στον αέρα για ν’ ακουμπήσει το χέρι μου. Για το χάδι της. Πίνω τη δεύτερη κούπα τσάι. Αύριο πρέπει να ρωτήσω έναν Καναδό σκηνοθέτη αν έχει πατρίδα. Εγώ δεν ξέρω. Ειλικρινά.

Καλόν ύπνο να έχουμε. Ως αύριο.

Music for a better living #251

«Αιχμηρά απαισιόδοξη καταγραφή της ζωής του ιδανικού αυτόχειρα μιας ολόκληρης γενιάς, το «Control» απαλλάσσει από το λούστρο του ροκ μύθου τη μορφή του Ίαν Κέρτις και περπατά χεράκι χεράκι με το «Jude» του Γουίντερμπότομ στην κατηγορία... θανατερό βρετανικό ψυχόδραμα. Η ομοιότητα του πρωταγωνιστή στις συναυλιακές σεκάνς προκαλεί ρίγη, ενώ θα συνιστούσα αυτοσυγκράτηση στο φινάλε, υπό τους ήχους του «Atmosphere». Όπως και να’ χει, βουρκώνεις με όλη αυτή τη μαυρίλα, την απομίμηση ζωής, το βρόγχο που πρέπει να πνίξει τα πάντα...»

Η ταινία «Control» του Anton Corbijn ξεκινά την προβολή της στις ελληνικές αίθουσες από αύριο. Και οι Killers τολμούν και διασκευάζουν Joy Division για τα credits τέλους του φιλμ με... επιτυχία!

The Killers - Shadowplay

Υ.Γ. Θα μπορούσε να είναι και post μέσα στο post, όπως αρέσκεται να λέει ο αγαπητός enteka. Πολύς ο ντόρος τούτες τις μέρες για τη διακοπή της εκπομπής του Guy Krief στο MAD TV, με αφορμή την προβολή ενός συγκριτικού βίντεο που, απλά, παρουσίαζε την εξόφθαλμη κλεψιά στη νέα «σύνθεση» του Φοίβου για τη Δέσποινα Βανδή. Ναι, αυτό το κομμάτι που από τη στιγμή που ξεκινάει σε κάνει ν’ απορείς αν συνέβη κάτι στον τραγουδιστή των Coldplay (ο κακός ο ψόφος ή κάτι σχετικό...) και γι’ αυτό το παίζουν συνέχεια στα ραδιόφωνα! Από τα βίντεο αυτού του link μπορείτε να κάνετε κι εσείς το «παιχνίδι» της σύγκρισης χωριστά, ενώ σε αυτό το post μπορείτε να δείτε το «επίμαχο» βίντεο της εκπομπής (R.I.P.) του Guy.

Και καλά, εκπομπές κόβονται (μέγα λάθος για τη φήμη ενός μέσου, συνολικά), τα πνευματικά δικαιώματα, από την άλλη, τι κάνουν; Τον παίρνουν (τον υπνάκο τους...); Διότι καλά είναι τα σλογκανάκια του στιλ «η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική», όμως, να μην παραγνωρίζουμε κι εκείνους που «πειρατεύουν» μια σύνθεση με σκοπό τα όχι και τόσο λάθρα κέρδη...

Music for a better living #250

Εδώ και τρεις εβδομάδες βλέπω διαρκώς ταινίες που ξεχνάω, αναζητώ τις χαμένες ώρες από μέρες που πέρασαν τόσο γρήγορα από μπροστά μου, θυμάμαι ξενύχτια και περίσσιες ποσότητες αλκοόλ, στιγμές με soundtrack πιο άθλια από ποτέ, πόζες «παιδικής χαράς» και βλέμματα να προσπαθούν να καταλάβουν αν διαθέτω μια κάποια «μάσκα» πίσω από τη δημόσια εικόνα μου, όπως είθισται με τον περισσότερο «νορμάλ» κόσμο.

Οι Νύχτες Πρεμιέρας έκλεισαν (ουφ!) με το «I’m Not There» του Todd Haynes. Ναι, αυτό το πράμα όπου επτά εντελώς διαφορετικοί άνθρωποι/ηθοποιοί υποδύονται τον Bob Dylan. Βασικά, η ιστορία μας έχει διδάξει πως ο συνδυασμός Dylan + σινεμά σπανίως έκανε καλό στην ανθρωπότητα... Στη μια ώρα και κάτι έτρεχα εκτός αιθούσης με μια αβάσταχτη ανάγκη για αλκοόλ! Αποτελεί σίγουρα μια από τις πιο εκνευριστικές κινηματογραφικές εμπειρίες των τελευταίων ετών. Το bar στο Αττικόν, δε, ήταν τίγκα στους φυγάδες από την προβολή.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, ο κριτικός της New York Post γράφει για το «Lust, Caution» του Ang Lee: «I was struggling to stay awake»! Τα καλύτερα έρχονται, δηλαδή... Περιττό να αναφέρω πως αν τολμήσεις να γράψεις παρόμοιες ατάκες σε κριτική στην Ελλάδα, ο διανομέας έχει φροντίσει ν’ απολυθείς από το έντυπο, βάζει μπράβους να βιάσουν τη μισή σου οικογένεια, τσιμεντώνει τους υπόλοιπους και τους κατεβάζει για βόλτα στην παράλια του Φαλήρου.

Προσπαθώ ν’ ακούσω τα νέα albums του Dave Gahan και της Annie Lennox (είμαι ΤΟΣΟ 80’s!). Στο κεφάλι του κυρίου πρέπει να επιστρέψει (μετά λοβοτομής, εάν είναι αναγκαίο) η λέξη pop. Η κυρία, από την άλλη, παραμένει άπιαστη ως φωνή, κάποιος, όμως, πρέπει να της μιλήσει για το φεμινιστικό ιδεώδες στην στιχουργική σήμερα (ρέπει προς το μπανάλ...).

Γενικώς, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση με την κατρακύλα στη μουσική (που, πλέον, σκάβει υπογείως για να ξεπεράσει τα υπαρκτά όρια του πάτου), σε λίγες εβδομάδες από τώρα θα’ χω γεμίσει το σπίτι με αφίσες του Enrique και της Παπαρίζου και θα’ χω και Χατζηγιάννη ringtone.

Andy Lewis & Paul Weller - Are You Trying to Be Lonely

Το τραγουδιστικό κλείσιμο διαθέτει μια κάποια χαριτωμενιά (είναι που δεν έχει σφίξει το κρύο...). Ναι, λοιπόν, το παραδέχομαι. Υποκρίνομαι στη χαριτωμενιά!

Υ.Γ. Εκείνο το ξημέρωμα Δευτέρας, μια φίλη έλεγε πως το Viagra κάνει καλό στο jet lag! Σήμερα βρήκα στο inbox μου μια προσφορά για Viagra «75% off». Γαμώ or what;