Music for a better living #305

Έρχεται από τη Σουηδία. Αυτό το μήνα κυκλοφόρησε ένα από τα καλύτερα singles του 2008. Τον ερχόμενο Φεβρουάριο αναμένεται το album. Τον λένε Jonathan Johansson.

Νομίζω πως θα ήθελα να ζήσω στη Σουηδία. Η Ισλανδία είναι στα κάτω της τώρα τελευταία...

Music for a better living #304

Μυστήριο πράγμα ο ανθρώπινος οργανισμός. Τη μια μέρα σφαδάζεις από πόνους και εκλιπαρείς να σε πετάξουν με κανά ελικόπτερο (γιατί είναι αδύνατον να υποστείς την καθυστέρηση του traffic στους δρόμους...) στο ΟΠΟΙΟ νοσοκομείο και την επομένη είσαι απολύτως σίγουρος πως δεν τρέχει τίποτε. Τη μια μέρα σου συστήνουν νέες, «εξωτικές» λέξεις (όπως «κολικός του νεφρού») και την επομένη, ύστερα από υπερηχογραφήματα, ακτινογραφίες και κάμποσα «Γεμίστε το», όλες οι εξετάσεις που έκανες, με την προοπτική του φόβου μιας αναπάντεχης και πιθανότατα οδυνηρής ταλαιπωρίας, σου λένε πως τα πάντα μέσα σου δείχνουν φυσιολογικά.

Τι ειρωνεία. Όλη σου τη ζωή να αποδεικνύεις με έκδηλο ενθουσιασμό πως ΔΕΝ είσαι φυσιολογικός και το ίδιο σου το είναι, μέσα σου, να σε διαψεύδει...

Ben Folds - You Don't Know Me (feat. Regina Spektor)

Δεν ξέρουμε την τύφλα μας. Indeed.

Music for a better living #303

The girl who fell into an electric circuit.

Το κορίτσι προσγειώνεται σαν ακατέργαστη ύλη σ’ ένα σύμπαν φωτός και ήχων ηλεκτρισμένων. Διανύει τον κύκλο της γνωριμίας με το κορμί και τις νέες διαστάσεις πεδίων που την περιτριγυρίζουν. Στέκει στα πόδια της, τρέμει από αδυναμία, από φόβο για τα ξένα στοιχεία, ίσως και τους θεατές ακόμη. Έλκεται από την ισχύ μιας δύναμης που θέλει να την «καλωδιώσει», να γίνει το κινητήριο ρεύμα της. Συστήνεται στο καινούριο, με αμέτρητους μορφασμούς και κινήσεις σχεδόν ανθρώπινες, αφομοιωμένες. Βυθίζεται στο κενό κι ακολουθεί, σαν το ταξίδι της φάλαινας, το ηλεκτροφόρο κάλεσμα Εκείνου. Το ένστικτο βρίσκει την ολοκλήρωσή του. Και την υποταγή του. Εκπολιτίζεται. Καλλωπίζεται, αποκτά θηλυκή υπόσταση - κατά κανόνα Δυτικό και μαζικά καταναλωτικό. Είναι μια κυρία. Είναι ένα αντικείμενο. Και, ω τι θαύμα, λειτουργεί με διακόπτη. ΟΝ/OFF. Τέλος.

Η Χαρά Κότσαλη και ο Blaine Reininger ερμηνεύουν το «Electric Girl». Στο θέατρο ΘΗΣΕΙΟΝ (Τουρναβίτου 7). Σε σκηνοθεσία & χορογραφία της Αποστολίας Παπαδαμάκη. Έως τις 31 Οκτωβρίου.

Selected listening: Groove Armada - Are Friends Electric?

Music for a better living #302

Δελτίο Τύπου: ELECTRICAL [Adventures in synth... anything]

Από την εμφάνιση του πρώτου Moog synthesizer (1964) μέχρι τα scratching effects των Νεοϋορκέζων hip hop DJ’s των seventies, στην έκρηξη του 1977, με το «I Feel Love» της Donna Summer και το «Trans-Europe Express» των Kraftwerk. Από τα πλήκτρα των πρώτων drum machines της Roland στις αρχές των eighties, μέχρι τη γέννηση της electro από τον Afrika Bambaataa (παραδόξως, σαμπλάροντας Kraftwerk), στα 1982, και το κορυφαίο σε πωλήσεις 12inch του «Blue Monday» (1983) των New Order.

Στο πέρασμα τουλάχιστον τριών δεκαετιών, η εξέλιξη της ηλεκτρονικής μουσικής δεν έπαψε να εκπλήσσει, παράγοντας ότι πιο... εκτροχιασμένο αλλά και υγιές προς ανάπτυξη και ξεδίπλωμα σε ακόμη περισσότερα παρακλάδια υπο-ειδών. Πότε πηγαίνοντας μπροστά, πότε νοσταλγώντας ή επαν-εφευρίσκοντας το παρελθόν, έως και με μια κάποια νοσηρή προσήλωση σε αυτό το τελευταίο.

Ο synth-ετικός ήχος συναντήθηκε με τα πάντα μουσικά. Disco, new wave, krautrock, electropop, italo, new romantics, industrial, ambient, dark wave, hip hop, house, acid house, techno, dub, jungle, electroclash, ebm.

Our electrical friends, σχεδόν από κάθε στρατόπεδο, από τα τέλη των seventies μέχρι σήμερα, θα επιχειρήσουν την ανακωχή πάνω στην πίστα του Second Skin, σε μια διόλου γραμμική διαδρομή με την ιστορία τους, όπως τη θυμάται το απρόβλεπτο μυαλό του Ηλία Φραγκούλη (MAD TV) στα decks.

ELECTRICAL
Παρασκευή 17 Οκτωβρίου 2008.
After midnight.
Στο Second Skin Club.
Κωνσταντινουπόλεως 78 & Ιερά Οδός.
Γκάζι.
Αθήνα.

Supported by: MAD TV / EBM.GR / MIXTAPE.GR

Selected listening: Propaganda - P Machinery (Beta Mix)

Music for a better living #301

Χθες το βράδυ δεν είχα σοβαρή διάθεση για χιούμορ. Ούτε καν από τη σαρκαστική πλευρά της ζωής. Ήταν σαν ανέκδοτο ώρες ώρες, που χανόταν στη μετάφραση. Ίσως επειδή το punchline ήρθε από... άλλη χώρα. Αλλά, τελικά, γέλασα. Ταρακουνήθηκα. Μνημόνευσα. Ζήλεψα. Χόρεψα. Μέχρι που πήρα και το Μετρό, αντί για ταξί! So European...

Σε αντίθεση με τον κύριο Hulot, εγώ πέρασα πολύ καλά στο Gagarin με Μ83 (ίσως ήμουν ένας από τους μπροστά...). Είδα φίλους καλούς, όμορφο - και αρκετό - κόσμο, τέσσερα άτομα στη σκηνή που έδειχναν ερωτευμένα με αυτό που έκαναν (δεν το πετυχαίνεις συχνά) και χωρίς attitude «ροκιάς» ως παρουσία. Το encore με το «Couleurs» ήταν λίγο, αλλά ίσως έτσι πρέπει να απογειωνόμαστε, τελικά. Για περισσότερο ομαλές προσγειώσεις.

Ήταν σοφή ιδέα να πάρουμε το Μετρό για Κεραμεικό. Αρχικά, την είδα λίγο Λονδίνο την κατάσταση, μου έκανε νοσταλγικό, όταν φτάσαμε Γκάζι έκανα το σταυρό μου με την κίνηση και σκεφτόμουν το στριμωξίδι σε κανά ταξί με τις ώρες. Η λαοθάλασσα έφτανε μέχρι την Ιερά Οδό, το περπάτημα ήταν δύσκολο και σε πεζοδρόμια (από τα παρκαρισμένα) και στο δρόμο (από τα μποτιλιαρισμένα). Πινακοθήκη το crowd. Είτε για τα σκυλάδικα, είτε για τα «χαρούμενα», είτε για τα indie, είτε για «βρώμικο», είτε για το Second Skin, το νέο χώρο του Γιώργου Φακίνου, μείγμα ετεροχρονισμένης cyber γκοθιάς και club-ίστικου mainstream. Τίγκα από το πρώτο weekend. Αν συνεχίσει έτσι, θα χρειαστούν τροχονόμο, όχι σεκιουριτάδες... Στα θετικά, η εναλλαγή των DJ’s (κόλλησα λίγο καλύτερα με το set της ομάδας Wrapped in Plastic), το γεγονός ότι, επιτέλους, έβλεπες κόσμο να χορεύει πραγματικά (αντί του θεατρινίστικου και παραδοσιακού «μπρος - πίσω βηματάκι και ξανά μανά») και η αίσθηση πως δεν θα πέσει το ταβάνι να σε πλακώσει (που, όμως, μπορεί και να ήταν μέρος της γοητείας του Underworld). Η τάση του Second Skin δείχνει να είναι «εναλλακτικά» ισορροπημένη (από μια ηλεκτρονική σκοπιά, πάντοτε) και ουχί «στρατευμένη» στους κανόνες της όλης μουσικής σκηνής. Μακάρι να μείνει έτσι, μπας και διευρύνει και τα ώτα μερικών στάνταρ θαμώνων... Life it ain’t real funky, unless it's got that pop. Got it?

Ο οδηγός του ταξί που με γύρισε σπίτι το πρωί ήταν ένας γεράκος που μου πρόσφερε τσιγάρο μετά χαράς, μοιράστηκε μαζί μου τη χαριτωμένη λεπτομέρεια πως υπήρξε μουσικός (με αρκετές αμερικανικές περιοδείες στην πλάτη, για επώνυμους τροβαδούρους της εποχής του!), πετάξαμε κι ένα ζευγαράκι κάπου στο δρόμο μας, πήγαιναν για πατσά, tres cool. «Η ζωή είναι ωραία», είπα μέσα μου. Αισιοδοξώ. Που δεν είναι του στιλ μου. Αλλά, από τα δύσκολα μαθαίνεις να το βιώνεις . Και να το συντηρείς.

Υ.Γ. Επειδή χθες το βράδυ με έπεισαν πως δεν αναγνωρίζομαι εύκολα (!!!), εάν με πετύχεις κάπου στις επόμενες τρεις - τέσσερις μέρες, να ξέρεις πως έχω αλλάξει γυαλιά, έχω χάσει κιλά κι έχω τριμάρει το μούσι. Σε μερικές επιπλέον μέρες, θα’ χω γεράσει κιόλας.