Music for a better living #300

Μικρές διαπιστώσεις από τη χθεσινή ζωντανή εμφάνιση της Madonna στο ΟΑΚΑ:

Αυτή η γυναίκα δεν καταλαβαίνει Χριστό πάνω στη σκηνή! Δε μ’ ενδιαφέρει πως της βγαίνει η φωνή στο live. Αυτό που κάνει, το να συντονίζει ένα ολόκληρη πάρτυ – χάβρα με χορευτές και μουσικούς, μαζί με μια ένταση κεφιού που μοιάζει προγραμματισμένη να εκτελεστεί έτσι, όλα αυτά στο σύνολό τους δε βρίσκουν ανταγωνισμό από άλλο καλλιτέχνη σήμερα (ή εδώ και μερικές δεκαετίες, για να είμαστε πιο τίμιοι).

Το show ήταν μάλλον minimal σε σχέση με άλλες παλαιότερες περιοδείες και κάποιες συγκρίσεις με την περσινή εμφάνιση του George Michael στον ίδιο χώρο δίχασαν μερίδα του κοινού ως προς την ετυμηγορία.

Μετά το «La Isla Bonita», και κατά τη διάρκεια του gypsy μέρους, αναστήθηκε λίγο και ο κόσμος, που έδειχνε συνολική συμμετοχή μονάχα ύστερα από παροτρύνσεις της Madonna. Το buildup του προγράμματος σε έκανε να θέλεις να χορέψεις και να σηκωθείς κι από τον τάφο ακόμη. Ατυχώς, η πλειοψηφία του κοινού στην αρένα ήταν... ζόμπι. Αλήθεια, γιατί δεν παίρνουν εισιτήρια για κερκίδες, αφού το μόνο που τους νοιάζει είναι να τεντώνονται και να τραβάνε βιντεάκια ή φωτογραφίες; Τη μέση τους τη σκέφτονται;

Η λογική των mash-up’s έδινε μια πολύ ωραία δυναμική σε μερικά τραγούδια όπως το «Like a Prayer» (κατέβαζε!), όπου το «Don’t You Want Me» και το «Feels Like Home» τα ΕΣΠΑΓΑΝ!

Τελευταία ευρωπαϊκή εμφάνιση και πρώτη φορά στην Ελλάδα. Χάθηκε ένα encore; Κι ύστερα έβριζαν τη Bjork τον Ιούλιο...

Αν είχε βρέξει κιόλας, σήμερα η γκρίνια (όχι η δική μου) θα ήταν διπλή. Ευτυχώς!

Το GAME OVER στο τέλος ήταν τόσο σατανικό για χθες! As an inside joke.

Άσχετο. Κολλητικό το νέο single της Dido. Από χθες βράδυ, που το ακούγαμε στο αμάξι, το έχει ρημάξει το repeat.

Υ.Γ. Πίστευε και μη ερεύνα; Ε, όχι, διάβολε. Διότι όταν δεν υπάρχει κανένα φιλότιμο... Advisory note: για να βρεις την αξιοπρέπειά σου, πρέπει πρώτα να την τσαλαπατήσεις. Αλλά μην το δέσεις τώρα αυτό, έχει και τις προϋποθέσεις του. Καλή ζωή, όπως λέω στο φινάλε. Και πάλι εδώ θα’ μαστε, don’t you worry.

Βαλίτσες κάτω!

Music for a better living #299

Το τελευταίο κομμάτι που έλιωσα στο παίξιμο αυτό το καλοκαίρι έπρεπε να έχει τον Erlend Oye στα φωνητικά. Έστω κι αν, στην ουσία, το φετινό καλοκαίρι δεν διέθετε φωνητικά. Μονάχα μερικά επιφωνήματα...

Phonique feat. Erlend Oye - Casualities (Club Mix)

Οι «Νύχτες Πρεμιέρας» μοιάζουν όλο και περισσότερο με νύχτες... αλκοόλ. Κι η μοναξιά της πόλης είναι ένα ποτό που κατεβαίνει ευκολότερα με tonic. Ίσως. Στο φινάλε, ρώτα και το συκώτι σου.

Διδακτικό: η δικαίωση θέλει το χρόνο της. Εκεί, όμως, ρωτάς το στομάχι σου...

Οι ερωτήσεις του στιλ «πως πέρασες» ή «που πήγες» το καλοκαίρι τείνουν να εξαφανιστούν, επιτέλους. Τις κλώτσησε μακριά το γκρίζο. Που προτιμώ. Ο Chet Baker επανέρχεται στο repeat. Όλα ταιριάζουν, ξανά. Αλλά, διάβολε, βαριέμαι να ντύνομαι με κάτι παραπανίσιο για να βγω έξω. Κακό πράμα να ξεσυνηθίζεις τα ρούχα!

Έχω μια ανησυχητική υποψία πως μπορεί να είμαι ανοιξιάτικος τύπος.

Τον τελευταίο καιρό ονειρεύομαι μια υποβρύχια ζωή... μούγκα (αλλά με πολλές μπουρμπουλήθρες) ή convoy από φορτηγά με πιανίστες σε tux που παίζουν Σοπέν στις Εθνικές. Το τρίτο όνειρο είναι restricted.

Απορία... ζωής: αν κάποιος άνθρωπος σου πει «Είσαι η ζωή μου» κι ύστερα χαθεί από τη ζωή σου, α) έχει αυτοκτονήσει, β) έχεις διαπράξει έγκλημα εξ αμελείας ή γ) αναρωτιέσαι για το πόσες ζωές έχει;

Χθες το βράδυ μου είπαν πως έχω ομορφύνει. Και δε θυμάμαι να είχα παραγγείλει ποτέ το πορτρέτο μου...

Σήμερα δεν πήγα γυμναστήριο. Θα προσποιηθώ πως είναι Κυριακή. Θα το κάνω καλά. Υπόσχομαι!

Υ.Γ. Το φοβάμαι το επόμενο post. Το βλέπω σαν επίλογο. Ή εγώ ή οι μουσικές. Ο τουρίστας κρατάει τη βαλίτσα μου. Και μου λέει να προχωρήσω...